dag 16 St. Émilion - Saugnacq-et-Muret

Vanmorgen zijn we weer vroeg vertrokken. Gisteren hadden we er 85 km opzitten. Vannacht was toch weer koud in ons tentje en vanmorgen leek het niet zo mooi te worden als was voorspeld. We vertrekken in de zon maar in de verte zie ik de wolken 'breken' en met flarden regen eruit komen. Als we na 20 km koffie drinken kunnen de regenjassen weer aan. We zijn dan net over de rivier de Dordogne gefietst. Ik wist wel van het bestaan van de streek, maar niet van de rivier. We fietsen tot aan Cadillac, een historisch stadje aan de Garonne. In deze streken zien we nog steeds veel wijngaarden maar vanaf Cadillac fietsen we Les Landes binnen en wordt de omgeving steeds groener. We hebben de pech om hier op maandag doorheen te fietsen, want de enkele winkeltjes die we tegenkomen zijn dicht. Het weer blijft heel veranderlijk. Als we een stempel halen in de Mairie van Guillos en daar vragen waar we koffie kunnen krijgen, blijkt hier ook geen café open, maar de secretaresse is zo vriendelijk om voor ons koffie te maken! Erg leuk en aardig. We fietsen weer verder maar ik vind er al snel niets aan: langgerekte wegen, uitgestrekte bossen en een enkel huisje, maar wie wil hier nu wonen?? Wij scheuren over deze meest vlakke bospaden maar ik denk ook aan alle pelgrims die hier te voet door heen moeten en daar dus veel langer over doen. We bellen ondertussen een gîte d’etape, weer speciaal voor pelgrims en kunnen daar terecht. Deze ligt wel 3 km van de route af en als ik hier aankom na 96 km fietsen, zie ik dat het wel op de route van de wandelaars ligt. Hier ligt ook een kayakcentrum en schoolkinderen hebben hier deze week hun schoolkamp. Verder is het een ‘gat’, zonder telefoonbereik. Bij het 'inchecken' vragen we of er mogelijkheden zijn om te eten, we hadden geen boodschappen kunnen doen, maar ik heb wel een 'noodrantsoen'. (Macaroni en bonen) De lieve madame belt haar collega en het eten is daarmee geregeld. Hier in Frankrijk betekent dit pas laat eten; we worden om 19.30 uur in de eetzaal verwacht. Er komen intussen groepjes kinderen van mountainbikes af en het krioelt er van -naar wij denken- basis-schoolverlaters. Tegen 19.30 uur sterven wij intussen van de honger en lopen richting eetzaal. Voor we het weten zitten we tussen 50 kinderen en hun 6 begeleiders in een enorme herrie te eten! Dat is weer eens wat anders...