dag 17 Saugnacq-et-Muret - Taller

Gisterenavond stond in de eetzaal op een dienblad ons ontbijt klaar om mee te nemen. Vanmorgen regende het toe ik wakker werd maar we konden droog vertrekken. Tja, wat kan ik zeggen van de omgeving? Saai! Als we net onderweg zijn hoor ik in een afgelegen gebied heel veel honden blaffen. Ik stel me voor dat het wolven zijn die losbreken en het op ons gemunt hebben... en niemand heeft nog ooit iets van Ingeborg en John vernomen... het geblaf verstomd. Even later springt er een eekhoorntje over de weg. Af en toe komt er een auto voorbij en die rijden dan als gekken keihard voorbij. Gelukkig is verkeer zeldzaam op onze weg en dat geldt eigenlijk voor het grootste deel van de route! Soms betekent dit dat je een paar km meer rijdt dan als je over de provinciale weg rijdt, maar dat hebben we er graag voor over! Het rustig over landweggetjes fietsen bevalt ons goed, maar vandaag zou ik graag wat meer mensen tegenkomen. Soms rijd je ineens zomaar een dorpje binnen, maar even snel ben je er ook weer uit. Intussen hebben we de eerste stevige bui. Het is steeds regenjassen aan en uit en koud dat het is tijdens zo'n bui! In een soort van schuilhokje drinken we koffie. Als John een hap neemt van zijn energiereep breek de door de tandarts aangebrachte extra 'laag' op zijn voortand. Ai! Goed, zijn voortand is nu wat donker, maar geen probleem om verder te fietsen. Er waren ons in dit gebied veel bomen beloofd. Het klopt wel, maar we fietsen soms ook door ongelooflijk open vlaktes waarbij de wind -die inmiddels hard waait- met ons speelt. Ergens waar weer wel bomen staan horen we zaagmachines. Er zijn twee mannen bezig om bomen om te zagen en net achter ons horen we krrrr... bam! En niemand heeft nog ooit..... als we tegen de 50 km aanzitten willen we eten in Escource. Er is daar weer een soort van schuilhok met banken, het begint weer te regenen, maar om het hoekje zit een restaurantje en John stelt voor om -net als de Fransen- eens uitgebreid te lunchen i.p.v. ons stokbrood met kaas en jus d'orange of thee op een bankje te eten. Hier is het de gewoonte om 's-middags warm te eten, (de lunch duurt hier van 12.00 - 14.00 uur) op de baas zijn kosten, althans: de 'plat de jour'. De wijn en het bier dat ook rijkelijk wordt geschonken gaat op een andere rekening(!). En daarna weer ‘gewoon’ aan het werk… Raar volk! We hebben gelukkig een tafeltje, maar er zijn verschillende tafels gereserveerd en binnen no time zit de tent vol met alleen maar mannen in -soms- werkkleding. We bestellen een voor- en hoofdgerecht en tjonge, wat smaakt dat heerlijk! John gaat toch een biertje nemen, hij heeft dit gisteren moeten missen want dat mocht natuurlijk niet bij de kinderen, en zelf hadden we geen boodschappen kunnen doen. Na zo'n 1,5 uur rolden we weer goed gevoed naar buiten en ai, wat voelden we eventjes onze beentjes verzuren! Maar het was het waard en we fietsen een redelijk vlakke route. Alleen daar waar we stroompjes passeren, dalen en klimmen we even. Vanavond gaan we weer naar een gîte d’etape , gezien de weersomstandigheden en ik begin aardig genoeg te krijgen van alle extra 'ballast' die we meezeulen op onze fietsen. Ik kan haast niet wachten tot we dit in Saint-Jean-Pied-de-Port kunnen terugsturen. De gîte d’etape ligt in Taller. Als we daar aankomen zitten er al een Franse dame en heer in de gîte d’etape ; Edith en Maurice. Zij wandelt tot Santiago en hij gaat mee tot de bergen. Ze kunnen alleen Frans spreken, zoals eigenlijk alle andere Fransen met uitzondering van een enkeling. De gîte d’etape bevat twee stapelbedden een tafel met vier stoelen en wat keukengerei, magnetron en een elektrische kookplaat. De douche is heerlijk en we eten vanavond vissoep met stokbrood.